كیش و فلسفه زرتشت

درود بر دوستان عزیز
بنده کاری انجام ندادم جز اینکه این نوشته رو اینجا کپی کردم. باید سپاسگذار آقای دكتر بهرام ورزا باشیم.

می دانیم که این نگاره، که با نام های فروهر یا فروشی نامیده شده است، آمیخته ای است از نمادهایی کهن تر که پدران ما برخی از باورهای خود را بگونه نمادین بر آن نقش کرده اند. این نگاره نخستین بار، در زمان ما، کمابیش صد سال پیش در پارسه/تخت جمشید و بازمانده هایی دیگر در ایران دیده شده است که خود انگیزه ای شده است برای دریافت چیم و مانای بخش های گوناگون آن.
در اینجا نگاهی کمی دیگر گونه و یا بهتر است بگویم بازگویی دیگر گونه ای از این نگاره را می بینید. در اینجا سپاسگزاری می کنم از آنانی که با اندیشه های نیکشان پنجره هایی دیگر را برای من نیز گشودند. باشد که فروهر سرشتین همگی مان بپرورد، ببالد و پیش رود.

دست راست رو به پیش و بالا:
بیان کننده راستی و بینش راست و درست. هر آنکه راه راست رود پیشرفت می کند وبالا رود.

دایره بزرگ میان و پیرامون:
بیان کننده جاودانی هستی، تکرار هستی، پیدایش همیشگی و نو شدن، فرشوکرتی (رستاخیز همیشگی).
این نو شدن و دگرگونی همیشگی بر دو پایه به نشان سرشت دوگانه هر دانه و بن هستی است، قرار گرفته است و در بن آنها دو ریشه مارپیچ است که خود بیان کننده فرمی هستند که پیچیدگی هستی بر آن استوار است.
بسیاری از پدیده های سرشتی (طبیعی) تکراری هستند با روندی سینوسی شکل که همانند شکل یک فنر می باشد، که پایان یک دایره آغاز دایره ای دیگر است. دانه های بنیادین شکل دهنده انسان یعنی DNA نیز همین شکل را دارند.


دایره کوچک در دست:
مانند دایره بزرگ دور کمر است که در پیوند است با بخش های بالای بالها و نشانگر آن است که انسان نمونه کوچکتری از آنچه او را در بر گرفته است و هستی را در دستان خویش دارد. چم دیگر آن می تواند چنین باشد که انسان در پیوند و یگانگی با همه هستی است.
این دایره، نماینده گردآمده ای است از همه نیروهای درونی انسان برای شناخت زندگانی. سرچشمه این دریافت، نیروهای شش گانه انسان، همانا پنج نیروی اندریافتی (حسی) و اندیشه می باشد که به هم پیونددهنده آن پنج تای دیگر است. بنگریم که چگونه اندریافت ها و اندیشه ما، بمانند یک دایره، همدیگر را می آفرینند و انگیزه می دهند. چنین سامان دایره واری در سرشت (طبیعت) و هستی نیز برقرار می باشد.

بالها:
بالهای فروهر گستردگی و شناور بودن سیستم را بیان می کنند و همچنین نشان دارند از فراغبالی/فراخبالی یا آزادی انسان.
انسانی که تکمیل کننده این پدیده است و از راه آن دایره کوچک، که از یکسو در دست و چیرگی اوست و از سوی دیگر با بالها در پیوند است، می تواند هم بر بالها و از راه آنها بر سیستم دایره ای که او در بر گرفته است نشان بگذارد. بدان مفهوم که اندیشه و اندریافت ما از زندگانی و هستی یا به گفته ای دیگر باور ما، که گزینش های ما را در زندگی شکل می دهند، با توان ما در پیشرفت و بال گستردن مان در هستی پیوندی راست دارند.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
همین مطلب در قالب pdf:

بسیار عالی پاتریوت جان خیلی خول پیش میری خسته نباشید داری

ممنون سورنا جان

زرتشت، یک بینشور

موبد کامران جمشیدی

نگاهی تازه اما کهن به دین و پیامدار ایرانی

(بهدینی- نیک دینی-شاد دینی)
دین وآیین کهن ایرانی، دینِ بینش و آگاهی، دین راستی و درستی، دین خرد و داد، دین شادزیوی و شادباشی و در یک کلام دین بهی و نیکی و نیکویی است. اینکه چه کسی یا چه کسانی و در کجای تاریخ، این سراندیشه ها را درانداختند و برپایۀ آنها دین و آیین پروراندند و با آن زندگی کردند، کمتر مهم است تا خود این سراندیشه ها.

در تاریخ ما، این سراندیشه ها با نام زرتشت گره خورده اند و ما آن را گرامی میداریم. اینکه زرتشت چه هنگام می زیست و کجا می زیست و یا اینکه او پیامبر بود یا پیام دار، فیلسوف بود یا بینشور و … آنچنان مهم نیست که آنچه به نام او برای ما بجای مانده است. آن یک شیوۀ بینش، یک فلسفۀ زندگی، یک جهان بینی و یک سیستم باوری است که بر پایه سراندیشۀ های یاد شده بنا شده است و به انسان برای بودن و شدن و امید به زندگی و آینده یاری می رساند.

اما برای آنان که در این پرسش درمانده اند و یا آن را برترین پرسش به شمار می آورند که زرتشت پیامبر بود یا فیلسوف یا …. باید گفت که:
زرتشت هم پیامدار
هم فیلسوف (شیفتۀ خرد و دانش) و هم دانشمند بود
زرتشت همۀ اینها بود چون که یک بینشور بود،
چون که بینا بود، چون که می دید، چون که با همه اش می دید، با خردش، با اندیشۀ نیکش، با وهومنش.

چون که می دید و می فهمید و می دانست که انسان از بنیاد در پی رها شدن از تار و پودِ بیم و نگرانی و تردید و ناامیدی و همچنین ستم و بیداد و ناآرامی است. می دانست که او در پی رسیدن به شادی و خشنودی و امید در آرامش و داد است.
او خشنودی خود را، در خشنودی همگان، در خشنودی “روان هستی” یا “گئوش اوروان” می دید که آن همانا زندگی است و هستی است و جان.

پس او یک بینشور بود
او بر مبنای این دید ژرفش می دانست که آنچه با اشا یا هنجار هستی برپایۀ راستی، نیکی، خرد و مهر، هماهنگ و همخوان است می ماند و می پرورد و می گسترد و آنچه بر پایۀ دروغ است، می کاهد و راه می بندد و ویران می کند. او این ها را به ما گفت و گزینش را به ما واگذاشت زیرا انسان را آزاد می دید و می خواست، اما آگاه و مسئول.
ما که در این جهان هستیم، ما که به هر روی نشان داده ایم که چون نیروی گزینش داریم می توانیم برگزینیم که خوب یا بد باشیم. ما یا باید بدی را برگزینیم یا نیکی را.

انسانِ بااندازه و هماهنگ و همتراز (متعادل) نیکی را برمی گزیند زیرا که هم سازنده است و هم در ژرفای ناخودآگاهش آن را نیروی نگاهبان جانش و جانها می داند.

این ضمیر ناخودآگاه، این بن هستی انسان، این بن هستی، دین انسان است، خدای انسان است.

دینداری به مفهوم معنویت (مینوی)، یعنی نبریدن پیوند با بن دین، بن هویت (اهورا= هر آنچه هست) است.

تعریف ما از نیکی آن است که نیکی، آن است که هستی را نگاهبان است، هستی مند است، هستی بان است.

پاتریوت جان ازت سپاسگذاری میکنم ...دست مریزاد ...متاسفم برای کسانی که باسواد هستن .به دنیای اطلاعات دسترسی دارن ولی بازم تعصب بی جا دارن ...

پاتریوت جان . واقعا عالی و آموزنده بود . امیدوارم بازم ادامه داشته باشه اینگونه مطالب .

patriot جان واقعا جای تقدیر داره ممنون